Ποιος θα μαζέψει αυτές τις εικόνες μας κι άλλες από πολύ πιο πριν και πολύ μετά, μέχρι τον Μάη του '68 στη Σορβόνη και στους δρόμους του Παρισιού με τους φοιτητές; Όχι γενικά τις εικόνες της εποχής, γιατί αυτές λίγο πολύ τις δείχνουν τα ντοκιμαντέρ, μα τις εικόνες που ήμασταν εμείς. Ίσως στον καινούργιο αιώνα εφευρεθεί κανένα μηχάνημα που να πιάνει τις δικές μας στιγμές που πέρασαν κι ύστερα να τις καταγράφει σ' ένα είδος κασέτας που να μπορείς να τις ξαναδείς κι εσύ και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Είναι κρίμα να χαθούν.
Στο πνεύμα του [b:Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο|18584929|Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο|Alki Zei|https://images.gr-assets.com/books/1380083903s/18584929.jpg|26322749] η Άλκη Ζέη βυθίζεται ξανά σε μνήμες του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, με τη χαρακτηριστική αμεσότητα και ζωτικότητα της πρόζας της. Καμία αμεροληψία όταν πρόκειται για τη συγκεκριμένη συγγραφέα.