Πρέπει να είναι περίεργο να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει, σκέφτομαι. Εγώ όμως, όσο κι αν θέλω να μεγαλώσω, έχω μικρύνει και τώρα βλέπω όλον αυτόν τον στρατό από φριχτούς ετοιμοθάνατους, που μισούν τους άλλους ανθρώπους, που κουτσομπολεύουν, που τρώνε χόρτα για να μην πεθάνουν, που καπνίζουν Marlboro βλέποντας μεξικάνικα ή τούρκικα σίριαλ, που φοβούνται μη βρέξει, μη γίνει τρομοκρατική επίθεση, μη γίνει σεισμός, που ποτέ δεν βγαίνουν έξω απ' τα σπίτια τους και που όσο κάθονται μέσα τρέμουν μην τους επιτεθούν Πακιστανοί, που ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν, αλλά που ούτε διαβάζουν ούτε γράφουν ποτέ τίποτε, που έχουν μπει με μέσο στο δημόσιο, που κοιτάνε να βολευτούν, που κάνουν μικροαπατεωνιές με δάνεια, που παίρνουν τηλέφωνο για να ρωτήσουν "Τι φαγητό θα φάτε σήμερα;" και που ο ένας μιλάει πίσω από την πλάτη του άλλου για το πόσο φτωχοί είναι και για το πόσο φτωχά φαγητά τρώνε.