philoSophie

Η συλλογή αποτελείται από προσωπικές αναλύσεις ταινιών, γνωστών κι αγαπημένων ως επί το πλείστον, υπό το πρίσμα της φυλετικής πολιτικής της Αμερικής και της εκτίμησής της από τον συγγραφέα. Ο Baldwin προσφέρει ένα παράθυρο όχι μόνο στον υπόρρητο ρατσισμό των αμερικανικών ταινιών αλλά ακόμη καταδεικνύει τις αυταπάτες και την εξαπάτηση εκ μέρους των κινηματογραφικών έργων, όντας συγχρόνως υπέρμαχος της άποψης "The language of the cameras is the language of our dreams".

Από το Guess Who's Coming to Dinner ως το The Exorcist, ο συγγραφέας ασκεί δριμύτατη κριτική στην απόσταση των όσων παρουσιάζει η εκάστοτε ταινία από την πραγματικότητα, στην αύξηση αντί της μείωσης του προβληματισμού κι εφησυχασμού των λευκών και της απόγνωσης και οργής των μαύρων. Κι όμως, παρά τον καγχασμό, ο Baldwin παραδέχεται πως

[...]no matter how inept one must judge this film to be [...] I still do not wish to be guilty of the gratuitous injustice of seeming to impute base motives to the people responsible for its existence.

Επί παραδείγματι, και ως ενίσχυση της άποψης πως οι ταινίες μεταδίδουν χωρίς ουσιαστικά να αντιμετωπίζουν την αγωνία των ανθρώπων που βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια κατάσταση, η κριτική της ταινίας Lawrence of Arabia γίνεται πάνω στη βάση της έλλειψης αναγνώρισης του δεδομένου πως η Βρετανία σκόπιμα χρησιμοποιούσε και στήριζε μια αραβική εξέγερση για να ολοκληρωθεί η αποσυναρμολόγηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. O Baldwin θεωρεί τραγικό κομμάτι της ιστορίας των εξαναγκασμό προκειμένου να μετατραπεί ο κόσμος σε καθρέφτισμά τους, βλέποντας πως αυτός ο μεσσιανισμός

illustrates the dilemma of all the civilizing, or colonizing powers, particularly now, as their power begins to be, at once, more tenuous and more brutal, and their vaunted identities revealed as being dubious indeed. The greater the public power, the greater the private, inadmissable despair; the greater this despair, the greater the danger to all human life.

Με αφορμή, τέλος, το σενάριο που έγραφε και τελικώς απέσυρε για τη ζωή και τη δράση του Malcolm X, αλλά και με βάση την ταινία Lady Sings the Blues, που αφορά τη ζωή της Billie Holiday, κι αφού ο Baldwin τοποθετηθεί περί του σεναρίου ως as empty as a banana peel, and as treacherous, καταλήγει σε μια σύγκριση του γραπτού και του εικονικού λόγου:

[...]obviously the only way to translate the written word to the cinema involves doing considerable violence to the written word, to the extent, indeed, of forgetting the written word. A film is meant to be seen, and, ideally, the less a film talks, the better. The cinematic translation, nevertheless, however great and necessary the violence it is compelled to use on the original form, is obliged to remain faithful to the intention, and the vision, of the original form. The necessary violence of the translation involves making very subtle and difficult choices. The root motive of the choices made can be gauged by the effect of these choices: and the effect of these deliberate choices, deliberately made, must be considered as resulting in a willed and deliberate act - that is, the film which we are seeing is the film we are intended to see.