philoSophie

This play has been on my mind – has been bugging – for several years, γράφει ο Baldwin για το συγκεκριμένο έργο το οποίο βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, στη δολοφονία του μαύρου νεαρού Emmett Till το 1955, υπόθεση που σφηνώθηκε στο μυαλό του συγγραφέα και μεταμορφώθηκε σε θεατρικό έργο κατά την κρίσιμη περίοδο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Κύριος στόχος του Baldwin με αυτό το τολμηρό κείμενο ήταν πρόδηλα να παρουσιάσει ένα, όσο το δυνατόν, αμερόληπτο πορτραίτο του δολοφόνου, ενός ανθρώπου που γνώριζε ότι η πράξη του ήταν κατακριτέα κι όμως προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του κλείνει τα μάτια κι επαναλαμβάνει, παθολογικά σχεδόν, τα εγκλήματά του. But if it is true, and I believe it is, that all men are brothers, then we have the duty to try to understand this wretched man, υποστηρίζει ο Baldwin, προσθέτοντας πως δεν παύει ο άνθρωπος που διαπράττει κάποιο έγκλημα να είναι προϊόν της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον Baldwin,

It is we who have locked him in the prison of his color. It is we who have persuaded him that Negroes are worthless human beings, and that it is his sacred duty, as a white man, to protect the honor and purity of his tribe.

Όπως είναι φυσικό το έργο κατέληξε να διχάσει το κοινό με τις ιδέες του, όχι μόνο εξαιτίας της ιδιόμορφης αντιμετώπισης του εγκληματία αλλά και λόγω της τόσο φανερής απεύθυνσης σε λευκό ακροατήριο, εντούτοις, η λύση για τον τίτλο του έργου δίνεται από τον πατέρα του νεκρού Richard, "All white men are Mister Charlie"· ως Mister Charlie δηλαδή χαρακτηρίζεται ο λευκός άνθρωπος εν γένει, αποτελώντας μια καρικατούρα. Εξάλλου, όπως υποστηρίζει ο Baldwin στο κείμενο A Word from Writer Directly to Reader, του 1959:

Nor is it easy for me, when I try to examine the world in which I live, to distinguish the right side from the wrong side.[…]Nothing, I submit, is more difficult than deciphering what the citizens of this time and place actually feel and think.

Και σκηνικά, όμως, το θεατρικό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς στη σκηνή συγκροτείται ένας πραγματικός φυλετικός διαχωρισμός, με τον διάδρομο στο κέντρο να λειτουργεί ως μοχλός διαίρεσης των λευκών και των μαύρων, με τις δυο κοινότητες να βρίσκονται η μια απέναντι απ’ την άλλη και με τη μόνη αλληλεπίδραση να συντελείται στις αναδρομές και στην τελική δίκη. Εξαίρεση εδώ αποτελεί ο Parnell, ο λευκός χαρακτήρας που όντας μετριοπαθής συζητά ελεύθερα και με τις δυο οικογένειες.

MOTHER HENRY: Richard, you can’t start walking around believing that all the suffering in the world is caused by white folks!
RICHARD: I can’t? Don’t tell me I can’t. I’m going to treat everyone of them as though they were responsible for all the crimes that ever happened in the history of the world – oh yes! They’re responsible for all the misery I’ve ever seen, and that’s good enough for me.

Από το έργο του Baldwin δε θα μπορούσε να λείπει η διάσταση της θρησκευτικής σύγχυσης, με έναν από τους χαρακτήρες να κατακρίνει τον ιερέα-πατέρα του νεκρού πως ο Θεός δείχνει συμπόνια μόνο στους λευκούς και πως Εκείνος είναι ο πραγματικός υπαίτιος για την καταστροφή των μαύρων ανθρώπων (It’s that damn white God that’s been lynching us and burning us and castrating us and raping our women and robbing us of everything that makes a man a man[…]). Στον πρόλογό του, εκτός τούτου, γράφει ο Baldwin,

The play then, for me, takes place in Plaguetown, U.S.A., now. The plague is race, the plague is our concept of Christianity: and this raging plague has the power to destroy every human.

Ταυτόχρονα, είναι τουλάχιστον ριζοσπαστική η σύνδεση που θέτει ο συγγραφέας της θρησκευτικής πίστης και της αξιοπρέπειας, με την έννοια ότι ο μαύρος άνθρωπος επιλέγει να πιστέψει στο Θεό ακριβώς για να θεωρείται άνθρωπος, αν όχι στα μάτια των υπόλοιπων λευκών ανθρώπων, τότε σε εκείνα του Θεού.