philoSophie

Όμορφη πένα, προσφέρει καίρια σχόλια πάνω σε σύγχρονα θέματα, με μονολόγους σχεδόν παραληρηματικούς και με έναν αγνό ρομαντισμό να διαπερνάει τις αυτοτελείς ιστορίες.  

Πρέπει να είναι περίεργο να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει, σκέφτομαι. Εγώ όμως, όσο κι αν θέλω να μεγαλώσω, έχω μικρύνει και τώρα βλέπω όλον αυτόν τον στρατό από φριχτούς ετοιμοθάνατους, που μισούν τους άλλους ανθρώπους, που κουτσομπολεύουν, που τρώνε χόρτα για να μην πεθάνουν, που καπνίζουν Marlboro βλέποντας μεξικάνικα ή τούρκικα σίριαλ, που φοβούνται μη βρέξει, μη γίνει τρομοκρατική επίθεση, μη γίνει σεισμός, που ποτέ δεν βγαίνουν έξω απ' τα σπίτια τους και που όσο κάθονται μέσα τρέμουν μην τους επιτεθούν Πακιστανοί, που ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν, αλλά που ούτε διαβάζουν ούτε γράφουν ποτέ τίποτε, που έχουν μπει με μέσο στο δημόσιο, που κοιτάνε να βολευτούν, που κάνουν μικροαπατεωνιές με δάνεια, που παίρνουν τηλέφωνο για να ρωτήσουν "Τι φαγητό θα φάτε σήμερα;" και που ο ένας μιλάει πίσω από την πλάτη του άλλου για το πόσο φτωχοί είναι και για το πόσο φτωχά φαγητά τρώνε. 

Για τον θάνατό μου να μην κατηγορηθεί κανείς και, παρακαλώ, να μην γίνουν κουτσομπολιά. Ο μακαρίτης τα σιχαινόταν φοβερά.

Η Βιτάλε ανασκευάζει την προσωπικότητα και τις ώρες που οδήγησαν στην αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι μέσα από μαρτυρίες τρίτων, των συγχρόνων του, των εφημερίδων και αρχείων της εποχής, μέσα από φήμες και κουτσομπολιά που διαδίδονταν, προσφέροντας, ως εκ τούτου, τη φιγούρα του ποιητή μέσα από ένα κατεξοχήν παραμορφωτικό πρίσμα, καλειδοσκοπικά, με εμβόλιμα τα ποιήματά του, τα μόνα που δίνουν το στίγμα του ίδιου μες στο χαοτικό κόσμο των "δικαστών" του.

Κατόπι είδα τα έργα μου,
όσα φτιάξαν τα χέρια μου,
όσα δώσαν οι κόποι μου.
Και είδα: όλα ανώφελα·
κυνήγι του ανέμου.

Στο βάθος του έργου υπόκειται το memento mori, η πανταχού παρούσα παροδικότητα του ματαιότης ματαιοτήτων, τίποτα δεν αντιστέκεται στο θάνατο και στη φθορά που επιφέρει. Ένα άκρως υπαρξιακό κείμενο που φέρνει στο νου την Ερωφίλη του Χορτάτση και τον πρόλογο του Χάρου:

[...]ποιος εκ τσ' ανθρώπους τσι μικρούς να ελπίζει
πλιό τυχαίνει
σε δόξες, πλούτη και τιμές, κι οπίσω τως
να πηαίνει;
Φτωχοί, τ' αρπάτε, φεύγουσι, τα σφίγγετε,
πετούσι,
τα περμαζώνετε, σκορπού, τα κτίζετε, χαλούσι.
Σα σπίθα σβήνει η δόξα σας, τα πλούτη σας
σα σκόνη
σκορπούσινε και χάνουνται, και τ' όνομά σας
λειώνει
σα να 'το με τη χέρα σας γραμμένο
σ' περιγιάλι
στη διάκριση τση θάλασσας[...]

Η δυναμική της αστάθειας της ανθρώπινης μοίρας, της προσωρινότητας, είναι σύνηθες θεματικό κέντρο και νομοτελειακό, από κοινού με τη μπαρόκ εμμονή στο θάνατο και τη ματαιότητα της ύπαρξης, ωστόσο ο Εκκλησιαστής βρίσκει το νόημα παρόλο το ανώφελο της ζωής, η ίδια η χαρά απαλύνει τον εφήμερο βίο.

Ποιος θα μαζέψει αυτές τις εικόνες μας κι άλλες από πολύ πιο πριν και πολύ μετά, μέχρι τον Μάη του '68 στη Σορβόνη και στους δρόμους του Παρισιού με τους φοιτητές; Όχι γενικά τις εικόνες της εποχής, γιατί αυτές λίγο πολύ τις δείχνουν τα ντοκιμαντέρ, μα τις εικόνες που ήμασταν εμείς. Ίσως στον καινούργιο αιώνα εφευρεθεί κανένα μηχάνημα που να πιάνει τις δικές μας στιγμές που πέρασαν κι ύστερα να τις καταγράφει σ' ένα είδος κασέτας που να μπορείς να τις ξαναδείς κι εσύ και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Είναι κρίμα να χαθούν.

Στο πνεύμα του [b:Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο|18584929|Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο|Alki Zei|https://images.gr-assets.com/books/1380083903s/18584929.jpg|26322749] η Άλκη Ζέη βυθίζεται ξανά σε μνήμες του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, με τη χαρακτηριστική αμεσότητα και ζωτικότητα της πρόζας της. Καμία αμεροληψία όταν πρόκειται για τη συγκεκριμένη συγγραφέα.

This play has been on my mind – has been bugging – for several years, γράφει ο Baldwin για το συγκεκριμένο έργο το οποίο βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, στη δολοφονία του μαύρου νεαρού Emmett Till το 1955, υπόθεση που σφηνώθηκε στο μυαλό του συγγραφέα και μεταμορφώθηκε σε θεατρικό έργο κατά την κρίσιμη περίοδο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Κύριος στόχος του Baldwin με αυτό το τολμηρό κείμενο ήταν πρόδηλα να παρουσιάσει ένα, όσο το δυνατόν, αμερόληπτο πορτραίτο του δολοφόνου, ενός ανθρώπου που γνώριζε ότι η πράξη του ήταν κατακριτέα κι όμως προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του κλείνει τα μάτια κι επαναλαμβάνει, παθολογικά σχεδόν, τα εγκλήματά του. But if it is true, and I believe it is, that all men are brothers, then we have the duty to try to understand this wretched man, υποστηρίζει ο Baldwin, προσθέτοντας πως δεν παύει ο άνθρωπος που διαπράττει κάποιο έγκλημα να είναι προϊόν της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον Baldwin,

It is we who have locked him in the prison of his color. It is we who have persuaded him that Negroes are worthless human beings, and that it is his sacred duty, as a white man, to protect the honor and purity of his tribe.

Όπως είναι φυσικό το έργο κατέληξε να διχάσει το κοινό με τις ιδέες του, όχι μόνο εξαιτίας της ιδιόμορφης αντιμετώπισης του εγκληματία αλλά και λόγω της τόσο φανερής απεύθυνσης σε λευκό ακροατήριο, εντούτοις, η λύση για τον τίτλο του έργου δίνεται από τον πατέρα του νεκρού Richard, "All white men are Mister Charlie"· ως Mister Charlie δηλαδή χαρακτηρίζεται ο λευκός άνθρωπος εν γένει, αποτελώντας μια καρικατούρα. Εξάλλου, όπως υποστηρίζει ο Baldwin στο κείμενο A Word from Writer Directly to Reader, του 1959:

Nor is it easy for me, when I try to examine the world in which I live, to distinguish the right side from the wrong side.[…]Nothing, I submit, is more difficult than deciphering what the citizens of this time and place actually feel and think.

Και σκηνικά, όμως, το θεατρικό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς στη σκηνή συγκροτείται ένας πραγματικός φυλετικός διαχωρισμός, με τον διάδρομο στο κέντρο να λειτουργεί ως μοχλός διαίρεσης των λευκών και των μαύρων, με τις δυο κοινότητες να βρίσκονται η μια απέναντι απ’ την άλλη και με τη μόνη αλληλεπίδραση να συντελείται στις αναδρομές και στην τελική δίκη. Εξαίρεση εδώ αποτελεί ο Parnell, ο λευκός χαρακτήρας που όντας μετριοπαθής συζητά ελεύθερα και με τις δυο οικογένειες.

MOTHER HENRY: Richard, you can’t start walking around believing that all the suffering in the world is caused by white folks!
RICHARD: I can’t? Don’t tell me I can’t. I’m going to treat everyone of them as though they were responsible for all the crimes that ever happened in the history of the world – oh yes! They’re responsible for all the misery I’ve ever seen, and that’s good enough for me.

Από το έργο του Baldwin δε θα μπορούσε να λείπει η διάσταση της θρησκευτικής σύγχυσης, με έναν από τους χαρακτήρες να κατακρίνει τον ιερέα-πατέρα του νεκρού πως ο Θεός δείχνει συμπόνια μόνο στους λευκούς και πως Εκείνος είναι ο πραγματικός υπαίτιος για την καταστροφή των μαύρων ανθρώπων (It’s that damn white God that’s been lynching us and burning us and castrating us and raping our women and robbing us of everything that makes a man a man[…]). Στον πρόλογό του, εκτός τούτου, γράφει ο Baldwin,

The play then, for me, takes place in Plaguetown, U.S.A., now. The plague is race, the plague is our concept of Christianity: and this raging plague has the power to destroy every human.

Ταυτόχρονα, είναι τουλάχιστον ριζοσπαστική η σύνδεση που θέτει ο συγγραφέας της θρησκευτικής πίστης και της αξιοπρέπειας, με την έννοια ότι ο μαύρος άνθρωπος επιλέγει να πιστέψει στο Θεό ακριβώς για να θεωρείται άνθρωπος, αν όχι στα μάτια των υπόλοιπων λευκών ανθρώπων, τότε σε εκείνα του Θεού.

Το θεατρικό κείμενο, όπως ομολογεί κι ο ίδιος ο Baldwin στον πρόλογό του, μιλάει αρκετά για τον ίδιο, όχι μόνο εξαιτίας της ερήμωσης της προσωπικής του ζωής, αλλά και λόγω του πατέρα του, τα βάρη του οποίου αποτυπώνονται, όπως κι η διάσταση της απομόνωσης, στο πρόσωπο της Margaret. Ως εκ τούτου είναι δικαιολογημένη η σύγκριση του The Amen Corner με το Go Tell It on the Mountain, το πρώτο του κι ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Αφενός και τα δυο μελετούν εκ θεμελίων αφρο-αμερικάνικες οικογένειες που περιστρέφουν όλη τους τη ζωή γύρω από την Εκκλησία, κι αφετέρου και στα δυο υπάρχει διακριτή η συμβολική σφαίρα του γονέα-πάστορα. Η αδυναμία του The Amen Corner, σε σύγκριση με το Go Tell It on the Mountain, είναι πως η συνολική του δομή θα μπορούσε να μετακινηθεί από τη μελέτη στενού χαρακτήρα των θεμάτων σε ευρείες εξερευνήσεις της Μαύρης κοινότητας, των προβλημάτων και των συμπεριφορών της, αλλά αντιθέτως, ακολουθώντας τις κυριαρχικές φυσιοκρατικές συμβάσεις της εποχής, επί παραδείγματι το έργο του Arthur Miller, φαίνεται άκαμπτο συγκριτικά, στερείται της ευελιξίας του μυθιστορήματος. Σε αντίθεση με πολλούς αθεϊστές βέβαια, ο Baldwin χειρίζεται με τη μέγιστη λεπτότητα το θέμα ενός θεσμού που τον έχει φροντίσει και καταστρέψει, χωρίς την πικρία που θα περίμενε κανείς, κατανοώντας τις συνθήκες που δημιουργούν μια τέτοια ανάγκη για ανακούφιση και καταδεικνύοντας στην τρίτη πράξη τι θα πρέπει να είναι η εκκλησία σε αντίθεση με αυτό που έχει γίνει.

Στο The Amen Corner η Margaret, ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, είναι πάστορας στην Εκκλησία, ένα χώρο ασφάλειας, αυτο-οργάνωσης μέσα σε έναν ρατσιστικό κόσμο, κι εντούτοις με ρατσιστικές συμπεριφορές στους κόλπους της, κυρίως ως προς τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία (She done forgot it ain’t the woman supposed to lead, it’s the man). Η Margaret λαχταρά την Εκκλησία όχι ως μέρος τελειοποίησης της αγάπης αλλά μάλλον ως καταφύγιο από τα ανεπίλυτα προβλήματα, καταφύγιο που καταλήγει μια πνιγηρή υπενθύμιση της πραγματικότητας, στον αντίποδα του Luke που ως μουσικός της jazz είχε μια ζωή μεστή σε προσωπική έκφραση μέσα από τη μουσική του.

Sometimes – what we want - and what we ought to have – ain’t the same. Sometime, the Lord, He take away what we want and give us what we need.

Δραματικό κέντρο του έργου είναι η θέση της μητέρας μέσα στην Εκκλησία· η Margaret κυριαρχεί ως πάστορας και κερδίζει την αίσθηση του εαυτού και του προσωπικού σκοπού της μέσω της θέσης της, κι όμως προκαλεί πραξικόπημα εναντίον της από τους πρεσβύτερους. Ως χαρακτήρας βρίσκει απάγκιο στην Εκκλησία καθώς η κοινωνία δεν της αφήνει άλλο περιθώριο, με την αίσθηση της πραγματικότητας να υπαγορεύεται από την ιδέα της κοινότητας για την κατωτερότητά της, όντας όχι απλώς γυναίκα αλλά και μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της. Η ανάγκη της για επιβεβαίωση αντανακλάται στην ανελέητη ευσέβεια, παράλληλα με τα σχόλια του ποιμνίου της, ως επί το πλείστον φαλλοκρατικά, που την περιορίζουν στο φύλο της. Σύμφωνα με τον Baldwin:

Her triumph, which is also, if I may say so, the historical triumph of the Negro people in this country is that she sees this finally and accepts it, although she has lost everything, also gains the keys to the kingdom[…]She gains herself.

History, I contend, is the present - we, with every breath we take, every move we make, are History - and what goes around, comes around.

Δεν πρόκεται για ένα μυθιστόρημα που αφορά τις δολοφονίες παιδιών στην Atlanta, αλλά μάλλον μια εξέταση των θεμάτων που ήδη αναπτύσσει ο Baldwin σε προηγούμενες συλλογές του. Συγκεκριμένα, είναι ένας στοχασμός πάνω στα εγκλήματα της περιόδου 1979-1981, ένα σχόλιο πάνω στη δίκη και τον ίδιο τον κατηγορούμενο, W. B. Williams, που ξετυλίγεται ελικοειδώς σε μια τύποις καταγγελία των φυλετικών σχέσεων στην Αμερική και το διαχωρισμό των μαύρων σε κοινωνικές βαθμίδες, μεταξύ άλλων, κατά την εποχή του R. Reagan.

[...]the Black demand was not for integration. Integration, as we could all testify, simply by looking at the colors of our skins, had, long ago, been accomplished.[...]The Black demand was for desegregation, which is a legal, public, social matter: a demand that one be treated as a human being and not like a mule, or a dog. It was not even a direct demand for social justice: desegregation was a necessary first step in the Black journey toward that goal. It had absolutely nothing to do with the hope of becoming White. Desegregation demanded, simply, that Black people, and, especially, Black children, be recognized and treated as human beings by all of the institutions of the country in which they were born. Since, I have done the State some service and they know it, desegregation demanded that the State recognize, and act on, this irrefutable and irreducible truth.

Ο Baldwin καταδεικνύει την πιθανότητα αθωότητας του W. B. Williams βασίζοντας αυτή τη σκέψη του στις συσπάσεις της λευκής δικαιοσύνης, των λευκών μέσων ενημέρωσης, της λευκής κοινής γνώμης και στη συστηματική αποφυγή λήψης μέτρων για τη δυσάρεστη κατάσταση της μαύρης κοινότητας. Σύμφωνα με το συγγραφέα ο ρατσισμός δεν αποτελεί εκτροπή ούτε απρόοπτη παρενέργεια του Αμερικανικού Ονείρου, εντούτοις είναι θεμέλιό του. The real meaning and history of Manifest Destiny, for example, γράφει ο Baldwin, is nothing less than calculated and deliberate genocide.

I know everybody's in trouble and nothing is easy, but how can I explain to you what it feels like to be black when I don't understand it and don't want to and spend all my time trying to forget it?

Οι πρωταγωνιστές κι οι πρωταγωνίστριες των 8 μικρών ιστοριών προσπαθούν με πολυμήχανους κι απελπισμένους τρόπους να κρατηθούν στην επιφάνεια, αποτυγχάνουν κι όμως αγωνίζονται.

Η Bridget Jones αποδεικνύει πόσο badass singleton είναι παλινδρομώντας για ακόμη μια φορά μεταξύ του Mark Darcy και του Daniel Cleaver. Όχι, δεν είναι αυτό το (μόνο) μειονέκτημα του βιβλίου.

Ξεσηκωτικό; Σαφέστατα. Αντάξιο των υπολοίπων; Σε καμία περίπτωση.

Η συλλογή αποτελείται από προσωπικές αναλύσεις ταινιών, γνωστών κι αγαπημένων ως επί το πλείστον, υπό το πρίσμα της φυλετικής πολιτικής της Αμερικής και της εκτίμησής της από τον συγγραφέα. Ο Baldwin προσφέρει ένα παράθυρο όχι μόνο στον υπόρρητο ρατσισμό των αμερικανικών ταινιών αλλά ακόμη καταδεικνύει τις αυταπάτες και την εξαπάτηση εκ μέρους των κινηματογραφικών έργων, όντας συγχρόνως υπέρμαχος της άποψης "The language of the cameras is the language of our dreams".

Από το Guess Who's Coming to Dinner ως το The Exorcist, ο συγγραφέας ασκεί δριμύτατη κριτική στην απόσταση των όσων παρουσιάζει η εκάστοτε ταινία από την πραγματικότητα, στην αύξηση αντί της μείωσης του προβληματισμού κι εφησυχασμού των λευκών και της απόγνωσης και οργής των μαύρων. Κι όμως, παρά τον καγχασμό, ο Baldwin παραδέχεται πως

[...]no matter how inept one must judge this film to be [...] I still do not wish to be guilty of the gratuitous injustice of seeming to impute base motives to the people responsible for its existence.

Επί παραδείγματι, και ως ενίσχυση της άποψης πως οι ταινίες μεταδίδουν χωρίς ουσιαστικά να αντιμετωπίζουν την αγωνία των ανθρώπων που βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια κατάσταση, η κριτική της ταινίας Lawrence of Arabia γίνεται πάνω στη βάση της έλλειψης αναγνώρισης του δεδομένου πως η Βρετανία σκόπιμα χρησιμοποιούσε και στήριζε μια αραβική εξέγερση για να ολοκληρωθεί η αποσυναρμολόγηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. O Baldwin θεωρεί τραγικό κομμάτι της ιστορίας των εξαναγκασμό προκειμένου να μετατραπεί ο κόσμος σε καθρέφτισμά τους, βλέποντας πως αυτός ο μεσσιανισμός

illustrates the dilemma of all the civilizing, or colonizing powers, particularly now, as their power begins to be, at once, more tenuous and more brutal, and their vaunted identities revealed as being dubious indeed. The greater the public power, the greater the private, inadmissable despair; the greater this despair, the greater the danger to all human life.

Με αφορμή, τέλος, το σενάριο που έγραφε και τελικώς απέσυρε για τη ζωή και τη δράση του Malcolm X, αλλά και με βάση την ταινία Lady Sings the Blues, που αφορά τη ζωή της Billie Holiday, κι αφού ο Baldwin τοποθετηθεί περί του σεναρίου ως as empty as a banana peel, and as treacherous, καταλήγει σε μια σύγκριση του γραπτού και του εικονικού λόγου:

[...]obviously the only way to translate the written word to the cinema involves doing considerable violence to the written word, to the extent, indeed, of forgetting the written word. A film is meant to be seen, and, ideally, the less a film talks, the better. The cinematic translation, nevertheless, however great and necessary the violence it is compelled to use on the original form, is obliged to remain faithful to the intention, and the vision, of the original form. The necessary violence of the translation involves making very subtle and difficult choices. The root motive of the choices made can be gauged by the effect of these choices: and the effect of these deliberate choices, deliberately made, must be considered as resulting in a willed and deliberate act - that is, the film which we are seeing is the film we are intended to see.

Ένα ισχυρό σχόλιο πάνω στις πολιτικές και κοινωνικές αγωνίες της σύγχρονης ιστορίας της Αμερικής. Ο Baldwin εδώ ακολουθεί τις δολοφονίες, τις αστικές ταραχές, την αυξημένη φυλετική πόλωση των καιρών του προσφέροντας την προσωπική του μαρτυρία και δίνοντας έμφαση στους Malcolm X και Martin Luther King Jr., καθώς και στην πορεία του 1963 στην Ουάσινγκτον.

I'm black and I'm proud: yet, I suppose that the most accurate term, now, for this history, this particular and peculiar danger, as well as for all persons produced out of it and struggling in it, is: Afro-American. Which is but a wedding, however, of two confusions, an arbitrary linking of two undefined and currently undefinable proper nouns. I mean that, in the case of Africa, Africa is still chained to Europe, and exploited by Europe, and Europe and America are chained together; and as loong as this is so, it is hard to speak of Africa except as a cradle and a potential.

Μια επίκαιρη σάτιρα για το πόσο μονήρης γίνεται η κοινωνική μας ζωή και πως η προκύπτουσα μοναξιά ταλανίζει τις επόμενες γενιές που την αντιμετωπίζουν. Σπάνια κι απολαυστικά αστείο και συνάμα ακανόνιστα λυπηρό, πανηγυρίζει την ιδιωτικότητα ενώ προσπαθεί να την αποφύγει.

The question of color takes up much space in these pages, but the question of color, especially in this country, operates to hide the graver questions of the self. That is precisely why what we like to call “the Negro problem” is so tenacious in American life, and so dangerous. But my own experience proves to me that the connection between American whites and blacks is far deeper and more passionate than any of us like to think.

Κάθε άνθρωπος, και παραφράζω εδώ τον Richard Ayoade στο Submarine, θέλει να νοιώθει μοναδικός, πως δεν υπάρχει κανείς ίδιος με εκείνον στον κόσμο• ο Baldwin στο εισαγωγικό του κείμενο ασχολείται με αυτή ακριβώς τη διάσταση, της μοναδικότητας, της ιδιαιτερότητας της εμπειρίας του που τον ενώνει μάλλον παρά τον διαχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο, κι αναγνωρίζει κρυφούς νόμους που κινούν τα νήματα της κοινωνίας, ανείπωτες παραδοχές με τις οποίες οφείλει να καταπιαστεί ο καλλιτέχνης, προκειμένου να φανερώσει μια έξοδο από τα ταμπού και τους περιορισμούς.

[…]there was something which all black men held in common, something which cut across opposing points of view, and placed in the same context their widely dissimiliar experience. […] What, in sum, black men held in common was their ache to come into the world as men. And this ache united people who might otherwise have been divided as to what a man should be.

Ο Baldwin, μεροληπτικός όπως ομολογεί, ασχολείται κατεξοχήν με τις φυλετικές σχέσεις στην Αμερική, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την αφομοίωση που επέβαλε η αποικιοκρατία, με τις συγκεκριμένες σχέσεις να απαιτούν από το άτομο να αποκοπεί από το πλαίσιο στο οποίο όφειλε την ταυτότητά του, να αντικαταστήσει τις συνήθειές του, τις σκέψεις και τις δράσεις του από ένα άλλο σύνολο συνηθειών που ανήκε στους ξένους που τον κυριάρχησαν. Ως εκ τούτου, ένας λαός στερημένος από πολιτική κυριαρχία θεωρεί σχεδόν αδύνατο να αναδημιουργήσει για τον εαυτό του την εικόνα του παρελθόντος του κι αυτή η αέναη αναδημιουργία αποτελεί, σύμφωνα με τον συγγραφέα, απόλυτη αναγκαιότητα αν όχι, πράγματι, τον ορισμό ενός ζωντανού πολιτισμού. Η διάσταση αυτή έλειπε, νομίζω, από το [b:Notes of a Native Son|410810|Notes of a Native Son|James Baldwin|https://images.gr-assets.com/books/1348169754s/410810.jpg|125495] και τίθεται εδώ σε περίοπτη θέση με αφορμή το συνέδριο του 1956 στο Παρίσι, Le Congrès des Ecrivains et Artistes Noirs. Στο κείμενο Princes and Powers οι απόψεις του Baldwin για το ζήτημα των μαύρων προφέρεται καλειδοσκοπικά, παράλληλα με τις απόψεις του Richard Wright, του W. E. B. Du Bois, κι άλλων γνωστών λογοτεχνών και κοινωνιολόγων. Στο συνέδριο εξετάζεται, μεταξύ άλλων, η άποψη πως η κουλτούρα δεν είναι ένα στοιχείο που δίνεται στους ανθρώπους μα κάτι που οι άνθρωποι διαμορφώνουν μόνοι τους, αλλά και η γνώμη πως

Too great a sense of identity makes a man feel he can do no wrong. And too little does the same.

Είναι σταθερή η πεποίθηση του Baldwin, και πρόδηλη σε όλα τα έργα του, πως η χώρα δεν θα αλλάξει αν δεν αναθεωρήσει ορισμένα χαρακτηριστικά της κι αν δεν ανακαλύψει την ακριβή σημασία της ελευθερίας, πως στο πρόσωπο του θύματος ο θύτης βλέπει τον εαυτό του, γιατί η άρνηση της ανθρωπιάς κάποιου συνεπάγεται με την ελάττωση της ανθρωπιάς σε προσωπικό επίπεδο.

Nor do I blame anyone in Harlem for making the best of a dreadful bargain. But anyone who lives in Harlem and imagines that he has not struck this bargain, or that what he takes to be his status (in whose eyes?) protects him against the common pain, demoralization and danger, is simply self-deluded.

Ο Baldwin καταγράφει την πικρία με την οποία γεννιέται κάθε νέα γενιά, το δυσάρεστο αίσθημα του κάθε πατέρα που εξαρτάται από τη δύναμη και την καλοσύνη κάποιου άλλου ανθρώπου για την ευημερία του σπιτιού του, αναλύει το μύθο του μαύρου, με βάση τον οποίο ο λευκός θέτει τα δικά του όρια και κυρίως τα όρια της πτώσης του ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που έχει προσδώσει στον μαύρο, χαρακτηριστικά που έρχονται ως συνέπεια του φόβου προς τον Άλλο. Σύμφωνα με τον Baldwin

As long as we can deal with the Negro as a kind of statistic, as something to be manipulated, something to be fled from, or something to be given something to, there is something we can avoid, and what we can avoid is what he really, really means to us.

Ο Baldwin, τέλος, καλεί τους ανθρώπους να εξετάσουν τη δύναμή τους, να σπάσουν τα δεσμά των ρόλων και των στάσεών τους, να πάρουν την κατάσταση της χώρας τους και των προβλημάτων της στα χέρια τους, υπογραμμίζοντας πως

The challenge is in the moment, the time is always now.

"The problem of the twentieth century is the problem of the color line" ισχυρίζεται ο W. E. B. DuBois.

Τη συγκεκριμένη συλλογή απαρτίζουν δύο κείμενα, το πρώτο είναι ένα γράμμα του συγγραφέα προς τον ανηψιό του, με διδακτικό, συμβουλευτικό χαρακτήρα, εν είδει προετοιμασίας για τον λευκό κόσμο ο οποίος θα τον αντιμετωπίσει ως άνευ αξίας υποκείμενο, ο οποίος θα του επιβάλλει πού πρέπει ή πού δεν πρέπει να πάει, τι πρέπει ή τι όχι να κάνει.

The paradox - and a fearful paradox it is - is that the American Negro can have no future anywhere, on any continent, as long as he is unwilling to accept his past. To accept one's past - one's history - is not the same thing as drowning in it; it is learning how to use it. An invented past can never be used; it cracks and crumbles under the pressures of life like clay in a season of drought.

Το δεύτερο κείμενο, και το πιο μακροσκελές, είναι ένα από τα κλασικά κι αγαπημένα του Baldwin, πέρα από μια εξέταση των προβλημάτων της μαύρης κοινότητας στην Αμερική του 1960 θεματικό μοτίβο αποτελεί το "Negro problem", εξετάζεται, πρώτη φορά σε έκθεσή του ο μονοδιάστατος κι ατελέσφορος χαρακτήρας κάθε θρησκευτικής πίστης. Υποστηρίζει ενθέρμως πως

[...]the collision between cultures - and the schizophrenia in the mind of Christendom - had rendered the domain of morals as chartless as the sea once was, and as treacherous as the sea still is.

προχωρώντας στη διαπίστωση πως η ηθικότητα εξαρτάται από την αποκοπή από όλους τους περιορισμούς, τα εγκλήματα και την υποκριτική στάση της θρησκευτικής πίστης, αφού, σύμφωνα με τον Baldwin, το πραγματικό νόημα της θρησκείας είναι και οφείλει να είναι η ελευθερία κι η αγάπη.

"The problem of the twentieth century is the problem of the color line" ισχυρίζεται ο W. E. B. DuBois.

Τη συγκεκριμένη συλλογή απαρτίζουν δύο κείμενα, το πρώτο είναι ένα γράμμα του συγγραφέα προς τον ανηψιό του, με διδακτικό, συμβουλευτικό χαρακτήρα, εν είδει προετοιμασίας για τον λευκό κόσμο ο οποίος θα τον αντιμετωπίσει ως άνευ αξίας υποκείμενο, ο οποίος θα του επιβάλλει πού πρέπει ή πού δεν πρέπει να πάει, τι πρέπει ή τι όχι να κάνει.

The paradox - and a fearful paradox it is - is that the American Negro can have no future anywhere, on any continent, as long as he is unwilling to accept his past. To accept one's past - one's history - is not the same thing as drowning in it; it is learning how to use it. An invented past can never be used; it cracks and crumbles under the pressures of life like clay in a season of drought.

Το δεύτερο κείμενο, και το πιο μακροσκελές, είναι ένα από τα κλασικά κι αγαπημένα του Baldwin, πέρα από μια εξέταση των προβλημάτων της μαύρης κοινότητας στην Αμερική του 1960 θεματικό μοτίβο αποτελεί το "Negro problem", εξετάζεται, πρώτη φορά σε έκθεσή του ο μονοδιάστατος κι ατελέσφορος χαρακτήρας κάθε θρησκευτικής πίστης. Υποστηρίζει ενθέρμως πως

[...]the collision between cultures - and the schizophrenia in the mind of Christendom - had rendered the domain of morals as chartless as the sea once was, and as treacherous as the sea still is.

προχωρώντας στη διαπίστωση πως η ηθικότητα εξαρτάται από την αποκοπή από όλους τους περιορισμούς, τα εγκλήματα και την υποκριτική στάση της θρησκευτικής πίστης, αφού, σύμφωνα με τον Baldwin, το πραγματικό νόημα της θρησκείας είναι και οφείλει να είναι η ελευθερία κι η αγάπη.