philoSophie

History, Theatre, Greek and Russian literature, Godard, Angelopoulos and Bergman's movies
 
Modern Greek philology student. | Kiss me in the rain but also revolt against the aristocratic social and political norms of the Age of Enlightenment |https://instagram.com/ph1losophie/ |https://thesuspendedstep.wordpress.com
My goal in life is to read everything Dostoyevsky has ever written.

Secondhand Time: The Last of the Soviets

Secondhand Time: The Last of the Soviets - Bela Shayevich, Swietłana Aleksijewicz
I used to understand our way of life… The way we lived used to make sense to me… Now, I don’t understand anything anymore… None of it makes any sense at all…
Προφορικές διηγήσεις νοσταλγίας, στέρησης, υπερηφάνειας και ντροπής, απομυθοποίησης, εθνικισμού• οι ιστορίες υφαίνονται από εκατοντάδες συνεντεύξεις, από ένα παλίμψηστο φωνών και παθών λαϊκών ανθρώπων και δημιουργούν ωμή συγκίνηση, χωρίς ωστόσο να αποφεύγεται ένα μούδιασμα και μια αίσθηση επανάληψης προς το τέλος του βιβλίου.
Our idea of freedom was purely theoretical… We wanted to live like they do in the West. Listen to their music, dress like them, travel the world. “We want change… change…” sang Victor Tsoi. We had no clue what we were hurtling toward. We just kept on dreaming…
Το παρόν των ανθρώπων που μιλούν στην Alexievich, των guides όπως η ίδια τους χαρακτηρίζει, βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το τώρα είναι ιστορικά ακυρωμένο. Η Alexievich προσέρχεται στη λογοτεχνία χρησιμοποιώντας τεχνικές ιστοριογραφίας, ισχυριζόμενη πως
History is concerned solely with the facts; emotions are outside its realm of interest. In fact, it is considered improper to admit feelings into history. But I look at the world as a writer and not a historian. I am fascinated by people.
Στο κέντρο του κόσμου που στήνει η Alexievich, λοιπόν, βρίσκεται η ιστορία, όχι ως παράθεση συμβάντων και ιστορικών γεγονότων, όχι ως πίνακας της μεγάλης Ιστορίας, αλλά ως εμπειρία, ως βίωμα μέσα από την καθημερινότητα της αυστηρά υποκειμενικής αίσθησής της. Ως εκ τούτου, η προσωπογραφία της Alexievich είναι από κάτω, η συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται καθόλου για μια ιστορία γραμμένη από μεγάλους άνδρες ή αφιερωμένη σε μεγάλους άνδρες, δεν ασχολείται με τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Στη κοινωνική της τοιχογραφία ο φακός στρέφεται στα βουβά πρόσωπα, στους ασήμαντους δευτεραγωνιστές που ανασύρονται από το περιθώριο της ιστορίας, από τις υποσημειώσεις. Κρυμμένες φωνές που αίφνης γίνονται οι φορείς του ιστορικού γεγονότος, μέσα από τους οποίους διαμεσολαβείται η Ιστορία.
In writing, I’m piercing together the history of “domestic”, “interior” socialism. As it existed in a person’s soul. I’ve always been drawn to this miniature expanse: one person, the individual. It’s where everything really happens.
Η τέχνη θεωρείται μόρφωμα κοινωνικών σχηματισμών, εργαλείο απεικόνισης της κοινωνικής πραγματικότητας στην πλήρη μορφή της κι η Alexievich δίχως να στρατεύεται στην κοινωνική αλλαγή καταδεικνύει την διαρκή ιστορική κίνηση και τον αντίκτυπό της στον άνθρωπο που θέλησε να αλλάξει την ιστορία, με την προσπάθειά του διαρκώς να ακυρώνεται από τα γεγονότα.